DETAY
BEHLİKA 5 - KENDİNDEN DOĞANLAR ÖLMEZ
...


En yakın ölümleri unuttum

Kendimi ölü bulduğum gün

Omuz bulamadım taşıyacak

Dört kişi bulamadım taşıyacak,

Kendimi kendim gömdüm

Elimde bir kürek yarıya kadar kırık sapıyla

Arka bahçeye ıhlamurun dibine

Toprak doldurmuyordu çukuru

Sırtım yere düz, sırtım yere değmişken

Yoldan gölgeler geçiyordu

Hayretle tövbe, tövbe çekerken

Gülümsedim onlara, benden çokta farklılardı

Kendimi gömüyordum.

Sevdiğim şiiri baş uçumda ki taşa yazdım

İçinde ‘’gökyüzü’’ geçiyordu

Henüz gömmüştüm kendimi

Sırtımı dönüp kendime, elveda derken sesimden

Bir çocuk saçları altın sarısı

Elinde resmim, ağlıyordu

Uzattım elimi ağlama çocuk

Ağlama evlat ‘’ kendinden doğanlar ölmez’’ diyordum.

Duymadı, görmedi ağladı.

Baba dedi… ‘’ baba’’

Anlamadım önce, dakikalar geçiyordu ömürde

Tren geçti, vapur uzaktan göründü

İstanbul en soğuk kışı üşüyerek geçirdi

Öldüm diye ağlıyordu, öteki ben öldü diye ağlıyordu.

Her yeri toprak oldu,

Resim tanınmıyordu elinde

Gözleri boncuk, boncuk zümrüt siyahtı

Dudakları incecik bir kız

Kimse yoktu yanında, kendini izleyen kendinden başka

Ihlamurun altında dört kişi

Ben yatıyordum, ben kendimi gömmüştüm

Kızım ağlıyordu, kendinden doğan bana ağlıyordu.

Kendi kendisine ağlıyordu,

Yas tutamadan kendime, ben çocuğuma ağlıyorum

Yarısı koşulmuş yolun kalanında, dişleri çıkalı çok olmamıştı

Kucak yüzü görmemiş çocuktum, ağlıyordu

Çocuk öldü…

Ben öldüm…

İki kişi kalmıştı yaşayan

Çocuk ve ben

… ‘’Yaşayan Ölüler Ölmezler’’…

Behlika …

Hayata dair / Muhammed Tiyek / ….

 

Okuma: 967, Tarih: 27 Şubat 2017 Pazartesi
Copyright © 2017 muhammedtiyek.com Tüm Hakları Saklıdır.