Melodramatik Roman | |
...
- Bunlar güzel günler dedi. Kahve gözleri melül olan,
‘’Yanan bir yürek ‘’ Cümlesiyle kapamıştı
kitabı, radyonun sesi değdi kulaklarına ‘Radyo yakamoz Nostalji
gecesi’ Melihat gülses
söylüyordu Kapın her çalındıkça… Uzandı radyoya sesini
açtı, doğruldu sallanan sandalyesinden, geniş panjurlarını açtı odanın. Daldı mırıldanırken
ufuk ve deniz çizgisine… Kendine geldiğinde, bir
damla sol gözünden süzülerek varmıştı dudaklarına…
Melodramatik Roman //
Yalnızlık Geceye Ortaktır // M.TİYEK
İyi ki şiirler var Diye haykırdı küçük kız Pabuçları kırmızı kurdeleli,
alnında pembe bir bandana ile gökyüzüne yeşil, yeşil bakarken… Elinde zayıf yapılı bir
kitap bir sağında, bir solunda gözüküyordu. Taş döşeli yolda dönerek
haykırıyordu küçük kız İyi ki şiirler var… Böyle bitiyormuş
kitabın sonu öyle anlatmış annesine Komşunun kızı halileye
söylemiş annesi, Bir gökyüzü mavi
değildir, sonsuzluk mavi, su mavi ey aşk sen mavisin diyormuş şair, İyi ki varsın, olmazsan
şiir olmazdı, şimdi sen yoksun ey aşk… İyi ki şiirler var… Diye haykırdı küçük
kız.
Melodramatik Roman // Yalnızlık
Geceye Ortaktır // Muhammed Tiyek
Hayat çok hızlı Bir gündüz güneşini
gördüğüm oluyor birde gece ay’ı Soruyorum, Ne zaman yer
değiştirdiniz…
Gökyüzüne bakmasam
haberimde olmayacak. Şimdi beni arıyorsun, yıldızlarda yansımanı gördüm. Gündüz
gölgesiyim güneşin, gündüzlerde arama. Gece ay ışığıyım, perdeni kapama…
Gündüzleri tanıdığın
ben değilim donuk ve sevimsiz biriyim artık. Küçük odada fincan, bardak ve ben
ve nice güzel insan toplandık onlar anlatıyor ben dinliyorum. Biliyorum, biliyorum ne
kadarda yanımda olmak istediğini, bu güzel insanları dinlemek ve benim
kaçırdığım yerleri bana kahramanca anlatırken ki o gülümsemeni, unutamıyorum...
Kahraman olurdun her gece, bir savaş başlardı bu küçük odada ve sen daima
kazanan, ne güzeldik dimi…
Son yazdığın mektubunda
böyle bitmişti unutamadım… ‘’Ne Güzeldik Dimi’’
Melodramatik Roman //
Yalnızlık Geceye Ortaktır // Muhammed Tiyek
Büyük bir hayatın
başlangıcıydı bağdaş kurulmuş oturulan sandalyede ki mutluluk, adı çocuk. Kendin olamadığın noktalara
takılırsın ve düşersin dizlerinde o güne hatıra izler… Koşmaktan korkma, her
defasında kalkmasını bilmelisin ki çocuk, adı mutluluk. Unutamadığın bir şehir
var içerinde büyüttüğün ve içinde büyüdüğün, yüzünde eskimeyen bir gülüş o
günden kalma, o güne ait, gerisi deli saçması be çocuk, adı mutluluk…
|
|
Okuma: 1192, Tarih: 27 Şubat 2017 Pazartesi |