BEHLİKA 5 - KENDİNDEN DOĞANLAR ÖLMEZ | |
... En yakın ölümleri unuttum Kendimi ölü bulduğum gün Omuz bulamadım taşıyacak Dört kişi bulamadım taşıyacak, Kendimi kendim gömdüm Elimde bir kürek yarıya kadar kırık sapıyla Arka bahçeye ıhlamurun dibine Toprak doldurmuyordu çukuru Sırtım yere düz, sırtım yere değmişken Yoldan gölgeler geçiyordu Hayretle tövbe, tövbe çekerken Gülümsedim onlara, benden çokta farklılardı Kendimi gömüyordum. Sevdiğim şiiri baş uçumda ki taşa yazdım İçinde ‘’gökyüzü’’ geçiyordu Henüz gömmüştüm kendimi Sırtımı dönüp kendime, elveda derken sesimden Bir çocuk saçları altın sarısı Elinde resmim, ağlıyordu Uzattım elimi ağlama çocuk Ağlama evlat ‘’ kendinden doğanlar ölmez’’ diyordum. Duymadı, görmedi ağladı. Baba dedi… ‘’ baba’’ Anlamadım önce, dakikalar geçiyordu ömürde Tren geçti, vapur uzaktan göründü İstanbul en soğuk kışı üşüyerek geçirdi Öldüm diye ağlıyordu, öteki ben öldü diye ağlıyordu. Her yeri toprak oldu, Resim tanınmıyordu elinde Gözleri boncuk, boncuk zümrüt siyahtı Dudakları incecik bir kız Kimse yoktu yanında, kendini izleyen kendinden başka Ihlamurun altında dört kişi Ben yatıyordum, ben kendimi gömmüştüm Kızım ağlıyordu, kendinden doğan bana ağlıyordu. Kendi kendisine ağlıyordu, Yas tutamadan kendime, ben çocuğuma ağlıyorum Yarısı koşulmuş yolun kalanında, dişleri çıkalı çok
olmamıştı Kucak yüzü görmemiş çocuktum, ağlıyordu Çocuk öldü… Ben öldüm… İki kişi kalmıştı yaşayan Çocuk ve ben … ‘’Yaşayan Ölüler Ölmezler’’… Behlika … Hayata dair / Muhammed Tiyek / ….
|
|
Okuma: 966, Tarih: 27 Şubat 2017 Pazartesi |