Gece oturmuştu başköşede sandalyeye

Gözlerinde iki baş bir gölge

Sözleşmişlerdi buluştukları evde

Biri gün gibi aydınlık

Biri mahpus kadar gece

Tebrikler dilediler üç gün

Dört gün kaldılar evde

Beyazdı süt gibi

Karaydı kömürden

Üç gece, dört gün

Karıştılar havaya aynı derede yıkandılar

Şeffaf soluklarını taşarla boşalttılar.

Çıktı kömür gibi kara olan

Düşlerinde oturan kızıl çorabı ile

Ay düşeli yıldız sofrasının ortasına

Elinde bir divit mor uçlu

Çizdi yolunu geçti içinden

Artık yoktu ve yıldız düştü gökten

Bir ev yoktu, yıldız oturdu birden

Çıktı kömür gibi kara olanı

Süt gibi beyaz olanın düşünden,

İki göz oluk başında

Taşları yontarak anıt diktiler

Düşündü birincisi venüsü

Hayran kaldı altın saçlarına

Ayrılmadı asırlardır yanından

Yontulmuş bir baş diktiler başından

Süt gibi beyaz olanı

Oluktan akan su idi

Durdu seyre daldı bulutu

Yıllar yılı cam odalı gökyüzü

Kayıp gitti ellerinden…

Sır gibi kapalı kitapta

Kömür gibi kara

Süt gibi ak kendini.

Bir bardak içinde

Kaybetti

Gökkuşağının rengini,

Yıllar yılı beklediği ayna

Gelip dolandı boynuna.