Kemiklerim taşımıyor bedenimi

Gittiğin günden beri ayrı yaşıyorum

Ağzımda yanmış tütün kokusu

Taşlaşmış kalplerin ağrısını taşıyorum

Etlerim ayrılıyor dizlerim tutmuyor

Ayaklarım gitmek istiyor, gidemiyorum

Yaşlanmış ağaçlar gibi saçlarımı tarıyorum

Bütün ve yarım ayrılığın eksikliğini arıyorum

Yaşama yakın insana uzak yaşamlar yaşıyorum

Sıkışıyor içime mekân gırtlağıma kadar batıyorum

Lermontov gibiyim düelloda ölümü kucaklıyorum

Kendimi ilk atışta vurdum tabutta yatıyorum

Önce kendini öldürmeli insan ölümün yüzünde gülerken mutluluk...