Hüznün, acının ve ölümün şairi Olmak isterim kendi neslime, hep vazgeçtim elimdekilerden

Ben bilmediğim şeyleri yazacak kadar cesaret sahibi değilim. Bildiklerim bana yetmedi,

Her akşamüzeri güneş terk ederken, gün solgunu gece soğukluğu ile masamda ilk hüzün otururdu gözleri melül, melül…

Yanına acı, başköşede ölüm biz hep dört kişiyiz geceleri, dört çılgın dönüşsüz yolun sersemi.

Ellerimiz, kollarımız hep bağlı suskunuz hep suskun içimizden konuşuruz ağlaya, ağlaya

Arada hüzün konuşur geçer ya hu, ardına acı ekler bu acı geçer mi ya hu.

Ölüm konuşur; hayat denilen bir kervanın durak yolu, her şey geçti bu da geçer ya hu…

Gecelerin yorgun şövalyeleri atlarını bırakmışlardı hanlara

Kara elbiseli kılıçları kınlarında bir hancının masasında

Üç şişe iksir söylediler hayalin tam ortasında

Uyandı bir çocuk uykudan, ölümün yoldaşı benim diyerek.a